شاید بتوان زبان را برجستهترین دستاورد و بارآورترین مهارت آدمی دانست. زبان انسان تمایزی آشکار با همه شکلهای ارتباطات جانوری دارد. در سده نوزدهم و بیشتر سده بیستم، زبانشناسان معمولاً از بررسی مسئله منشأ زبان کناره میگرفتند و این طبیعیدانان (ازجمله داروین) بودند که در چهارچوب علوم طبیعی به آن میپرداختند. از میانه سده گذشته، و بهویژه طی سه دهه اخیر، پژوهشگران مغز، زبان و رفتار از بحثهای متداول سرشت و تربیت در مورد زبان و حتی نگاه کالبدشناختی به ناحیههای اختصاصی گفتار در مغز فراتر رفتهاند. امروزه، منشأ زبان و قابلیتهای شناختی مرتبط با آن در گستره وسیعی از رشتههای روانشناسی، زیستشناسی، علم مغز و … بهطور تجربی و نظری بررسی میشود. برخی زیستشناسان برجسته نوپدیدی زبان انسان را یکی از معدود «گذارهای تکاملی عمده» به شمار آوردهاند. جان الن، پژوهشگر انسانشناسی، با تمرکز بر شاخه تکامل مغز و رفتار انسان، در این دفتر، پس از ارائه تعریفی کارا از زبان، ابتدا پیشازبانها و سپس رابطه زبان و مغز را بررسی میکند. آنگاه در ادامه، به بررسی مدارک سنگوارهای میپردازد. و سپس انواع سناریوهای تکامل زبان را که در سه دهه اخیر پیشنهاد شده و چالشهای پیش روی آنها را مرور و ارزیابی میکند.
