شايد بتوان زبان را برجسته‌ترين دستاورد و بارآورترين مهارت آدمي دانست. زبان انسان تمايزي آشکار با همه شکل‌هاي ارتباطات جانوري دارد. در سده نوزدهم و بيشتر سده بيستم، زبان‌شناسان معمولاً از بررسي مسئله منشأ زبان کناره مي‌گرفتند و اين طبيعي‌دانان (ازجمله داروين) بودند که در چهارچوب علوم طبيعي به آن مي‌پرداختند. از ميانه سده گذشته، و به‌ويژه طي سه دهه اخير، پژوهشگران مغز، زبان و رفتار از بحث‌هاي متداول سرشت و تربيت در مورد زبان و حتي نگاه کالبدشناختي به ناحيه‌هاي اختصاصي گفتار در مغز فراتر رفته‌اند. امروزه، منشأ زبان و قابليت‌هاي شناختي مرتبط با آن در گستره وسيعي از رشته‌هاي روانشناسي، زيست‌شناسي، علم مغز و … به‌طور تجربي و نظري بررسي مي‌شود. برخي زيست‌شناسان برجسته نوپديدي زبان انسان را يکي از معدود «گذارهاي تکاملي عمده» به شمار آورده‌اند. جان الن، پژوهشگر انسان‌شناسي، با تمرکز بر شاخه تکامل مغز و رفتار انسان، در اين دفتر، پس از ارائه تعريفي کارا از زبان، ابتدا پيشازبان‌ها و سپس رابطه زبان و مغز را بررسي مي‌کند. آنگاه در ادامه، به بررسي مدارک سنگواره‌اي مي‌پردازد. و سپس انواع سناريوهاي تکامل زبان را که در سه دهه اخير پيشنهاد شده و چالش‌هاي پيش روي آنها را مرور و ارزيابي مي‌کند.