آنچه عموماً به انجام دادنش تشويق نمي‌شويم – و درواقع چيزي که با جديت ما را از انجام دادنش دلسرد مي‌کنند – ايجاد ارتباط بين آثار فرهنگي و آمال و آرزوها و مشکلات زندگي خودمان است. هر تلاشي براي يافتن تسکين، دلگرمي، بينش يا اميد شخصي در آثار غني فرهنگي بلافاصله حمل بر کاري مبتذل و حتي زننده مي‌شود. گويا قرار نيست ما، به‌خصوص اگر آدم‌هايي جدي باشيم، مواجهات فرهنگي را فرصتي براي آموختن ببينيم. از يک طرف، بر اهميت و ارزش فرهنگ اصرار مي‌ورزيم و از طرف ديگر، تعاملمان را با فرهنگ به رابطه‌اي نسبتاً مؤدبانه، مهارشده و اصوال آکادميک محدود مي‌کنيم.