در تربيت عهد قديم، مانند آنچه که افلاطون در کتاب قوانين به روشني بيان مي کند، کودک نه به خاطر خود، بلکه به واسط? پيوند تابعيت که او را به شهر متصل مي سازد، در نظر گرفته مي شود. همچنين تربيت قرون وسطايي، با الهام از مسيحيت، به کودک در قالب رابط? او با خداوند مي پردازد. از يک سو، پايداي (تربيت) باستان کودک را شهروندي مي داند که در جامع? مدني تکامل مي يابد و از طرف ديگر، تربيت قرون وسطايي به کودک به چشم موجودي نگاه مي کند که به واسط? گناه، جهالت و غرايز جنسي دچار تباهي شده است و بايد اصلاح شود و به راه راســت هدايـت شــود. در قــرن هفــدهم و هجـــدهم چشم انداز تربيت تغيير پيدا کرد. همان طور که فيليپ آريس به ايـن موضـوع اشـاره کرده است، کودک در نهايـت به عنوان يک فرد آزاد و مستقل در نظر گرفته مي شود...