راهبه رماني مهم است كه در حيات فكري ديدرو و تاملاتش درباره انسان، جايگاه رفيعي دارد. راهبه مي‌تواند آينه تمام‌نماي ”روان‌پريشي“ فردِ انساني قلمداد شود كه در محيط مرگ‌بار صومعه پرورده شده است. آن‌همه مخلوق درخور ترحمي كه ديدرو به تصوير كشيده به‌رغم ميلشان تسليم بدن، زياده‌خواهي، غرايز و عصيان خود شده‌اند. خلوص قلب تك‌تك آنان تباه شده و روحشان تسليم اميال و هوس‌ها، كابوس‌ها و وسوسه فكري شده است. باري، مي‌توان گفت كه اين رمان ديدرو، تصوير گوياي چگونگي ازخودبيگانگي انسان و بدن است و ويژگي محوري اثر، انسانِ محروم از آزادي فردي است.