اگزيستانسياليسم معرف مرحله اي سرنوشت ساز در تاريخ فلسفه ي غرب، و به طور کلي، تاريخ تفکر است. اصطلاحي است عام براي آن دسته از متفکراني که طبيعت وضع انساني را مسئله ي اساسي فلسفه مي دانند. بنظر نويسنده اظهار اين که در قلب هر اگزيستانس غيرعقلانيت بنيادين وجود دارد، انتقاد کوبنده اي را عليه يکي از اصلي ترين و دامنه دارترين فرض هاي سنت غربي وارد مي سازد، انکار عقلانيت انکار قابل فهم بودن واقعيت از سوي اگزيستانسياليسم، اصولي را از بين مي برد که اين اصول به بنيان نهادن نهادهايي از قبيل علم، دين و اخلاق کمک کردند. به موجب اين امر، اگزيستانسياليسم راهگشاي گرايش پست مدرن کنوني در تفکر غربي، در کنار انکار معيارهاي عيني براي تفکر و عمل، گشته است.