در اوج قدرت و شکوفايي امپراتوري روم، مسافران ماجراجو مي‌توانستند از انگلستان تا عراق، از درياي سياه تا تنگه‌ي جبل‌الطارق، يا از وين در کنار رود دانوب تا اسوان در ساحل رود نيل سفر کنند، بي آن‌که از قلمرو امپراتوري روم بيرون رفته باشند. سفر در امپراتوري روم مستلزم حرکت در شبکه‌اي وسيع بود؛ نظامي ارتباطي که در آن، تک‌تک شهروندان ــ از برده‌هاي سابق گرفته تا خودِ امپراتور ــ در قالب نظامي پيچيده‌ و مبتني بر التفات، تعهد و دوجانبگي به يکديگر متصل مي‌شدند. روند شکل‌گيري اين روابط، نقش‌شان در تحول جامعه‌ي انساني و چشم‌اندازهاي طبيعي جهان رومي، و صداها و تجربه‌هاي ساکنانِ اين جهانْ موضوع کتاب پيشِ رو هستند. ما به شنيدن حکايت‌هايي درباره‌ي کشورگشايي‌هاي روم و «رومي‌سازيِ» فرهنگي عادت داريم اما قصه‌اي که در اين کتاب مي‌گوييم از جنس ديگري است؛ از جنس بده‌بستان و مذاکره و انطباق. تعابيري مثل شکل و شمايل، رخت و لباس، رفتار و عادت، و ساخت‌وسازِ رومي در دوره‌ها و مناطق مختلف معانيِ متفاوتي داشته‌اند. مرمرهاي درخشان بازار امپراتور آگوستوس در تصورِ بنيان‌گذاران جمهوري روم هم نمي‌گنجيدند و مجسمه‌هاي گِليِ ژوپيتر، يونو و مينِروا در معابدِ روم متقدم در نظر امپراتريس تئودورا که به شکوه قسطنطنيه و شمايل مسيحي خو گرفته بود، بدوي و کفرآميز بودند. با اين همه، هيچ‌يک از اين‌ها رومي‌تر از ديگري نيستند.