روانکاوي امروزه در ايران همچو بازار شامي است که نمي‌توان در آن غثّ و سمين را از هم تشخيص داد. بسيارند که تحت نام روانکاو بيش از آنکه به آلام روحي دردمندان بپردازند به سوداگري مالي و اميال نازل خود نظر دارند. نويسنده نخست بر آن است تا شرايط ملّي‌ـ‌ فرهنگيِ يکچنين پديداري را به لحاظ تاريخي مورد تأمّل قرار داده در افق آن خاصّه به نسبت مخدوش اصحاب قلم با امر خطير زبان بپردازد. چرا که امروزه زبان فارسي مشوب به رابطه‌اي تصنّعي و مملو از ترکيبات «من‌درآوردي» است که هم از زبان کوچه و بازار بدور افتاده و هم از زبان آباء و اجدادمان.