ويليام شکسپير در 26 آوريل سال 1564در شهر استراتفورد در انگلستان غسل تعميد داده شد. شهرت شکسپير به عنوان شاعر، نويسنده، بازيگر و نمايشنامه نويس منحصربه‌فرد است و برخي او را بزرگ ترين نمايشنامه نويس تاريخ مي‌دانند، اما بسياري از حقايق زندگي او مبهم است. پدرش از صاحب منصبان ديواني بود که گويا بعدها با مشکلات مالي مواجه شد و مادرش فرزند يک زمين‌دار محلي دارنده بود. شکسپير احتمالاً در مدرسه گرامر استراتفورد تحصيل کرده و در آنجا اطلاعات ارزشمندي درباره لاتين به دست آورده؛ اما ويليام رهسپار آکسفورد يا کمبريج نشد. درباره جواني ويليام افسانه فراوان است و سند معتبر اندک. اولين مدرکي که ما درباره او پس از مراسم تعميد و نام‌گذاري داريم از ازدواج او با آن هثوي (به انگليسي: Anne Hathaway) در سال 1582 است، که ثمره آن دختري متولد 1583 و يک دختر و پسر دوقلو در سال 1583 بود. شکسپير پس از ازدواج به لندن رفت و در تماشاخانه مشغول بازي شد. در آنجا وظيفه ويرايش نمايش نامه‌ها را به او سپردند. شکسپير از اين موقعيت استفاده کرد و خود چند نمايشنامه نوشت که با استقبال روبه رو شد. پس از آن تا هفت سال هيج اطلاعي از فعاليت‌هايش نداريم؛ اما وي احتمالاً پيش از سال 1592 در لندن به عنوان بازيگر کار مي‌کرده است. در اين موقع چندين گروه بازيگري در لندن و ديگر مناطق وجود داشت که ارتباط شکسپير با يکي يا بيشتر از آنها همگي حدسيات است. اما ما از ارتباط مفيد و طولاني او با موفق‌ترين دسته بازيگران با نام مردان لرد چامبرلين (به انگليسي: The Lord Chambelain's Men) اطلاع داريم که پس از به تخت نشستن جيمز اول، مردان شاه (به انگليسي: The King's Men) نام گرفتند. شکسپير نه تنها با اين گروه بازي کرد بلکه سرانجام سالار صاحب سهم و مدير نمايشنامه شد. دسته شامل کساني که در آن روزگار مشهورترين بازيگران بودند مي‌شد، مانند ريچارد باربيج (که بي شک خالق نقش‌هاي هملت، شاه لير و اتلو بود) همين طور رابرت آرمين و ويل کمپ (بازيگران نمايشنامه? دلقک و احمق شکسپير). همچنين ايشان شناخته شده‌ترين تئاتر اليزابتي در سال 1599 بودند. شکسپير در دوران نخستين خود را محدود تئاتر نکرد و در سال 1593 منظومه عشقي اساطيري ونوس و آدونيس (به انگليسي: Venus and Adonis) و در سال پس از آن نيز اثر برجسته تر تاراج لاکريس (به انگليسي: The Rape of Lucrese) را به حامي خود اشراف زاده ساوت همپتون اهدا کرد. و تا 1597 وي کامکار شد خانه‌اي نو در استراتفورد خريداري کند و اينک او مي‌توانست خود را جنتلمن بنامد. فرانسيس ميرس (به انگليسي: Francis Meres) در پالاديس تاميا: خزانه هوش (1598) در رابطه با شکسپير مي‌گويد: «همانطور که پلاتوس و سنکا (به انگليسي: Plautus and Seneca) بهترين براي کمدي و تراژدي در ميان لاتين هستند شکسپير فاخرترين آنها از هر دو گونه در روي صحنه است.» با دو چکامه‌اي که شکسپير در سال‌هاي 1593 و 1594 به چاپ رساند اشعار او زودتر از نمايش‌هايش چاپ شدند. همينطور بايد گفت که بيشتر غزل‌هاي وي بايد در اين سال‌ها نوشته شده باشند و نمايش‌هاي او پس از سال 1594 نمايان شده‌اند و او به طور کلي هر دو سال يکي را ارئه نمود که هريک شامل سرود و آهنگ‌هايي بسيار زيبايي مي‌شدند. نمايش‌هاي ابتدايي شکسپير شامل: هنري چهارم، تيتوس آندرونيکس، روياي شب نيمه? تابستان، بازرگان ونيزي و ريچار دوم مي‌شود که همگي در ميانه و اواخر دهه 1590 تاريخ گذاري شده‌اند. همينطور بعضي از تراژدي‌هاي مشهور او که در اوايل دهه 1600 نگاشته شده‌اند شامل: اتلو، شاه لير و مکبث مي‌شوند. در حدود سال 1610 شکسپير به استراتفورد براي استراحت برمي‌گردد و با وجود آن به نوشتن ادامه مي‌دهد که دوره رمان و کمدي-تراتژدي او به حساب مي‌آيد مانند: طوفان، هنري هشتم، سيمبلاين و داستان زمستان. در مورد غزليات او مي‌توان گفت که نخستين بار در سال 1609به چاپ رسيدند.