ويرجينيا وولف با انتشار رمان خانم دلوي در سال 1925 انقلابي در ادبيات به وجود آورد. اين رمان شاهكار وولف است و وولف هم نويسنده‌اي كه در قرن بيست و يكم، بيش از شصت سال پس از مرگش، هنوز يكي از بزرگترين نويسندگان جهان است. خانم دلوي با پيرنگ‌هاي لايه‌لايه‌اش متني است چند صدايي، و تاملي است در زمان، مكان، ادراك، خاطره و تجربه. خواندن اين رمان تجربه‌اي است منحصر به فرد كه در آن همراه با راوي از ضمير هشيار به ضمير ناهشيار مي‌لغزيم، شخصيت‌ها را از درون و بيرون مي‌بينيم، از ذهني به ذهن ديگر نفوذ مي‌كنيم، از خيال به واقعيت و از خاطره به اين دم، اكنون، كه پيوسته در تغيير است و سنگين‌بار از تمامي لحظه‌هاي پيشين، تمامي تاريخ، پيش از تاريخ. او خود شيوه‌اي را كه براي نوشتن اين رمان كشف كرده چنين وصف كرده است: «غارهاي زيبايي پشت شخصيت‌‌هايم حفر مي‌كنم... قضيه اين است كه غار‌ها به هم متصل شوند و هركدام در لحظه حال به روشناي روز بيايند.» و ما خوانندگان با او به اعماق مي‌رويم، به زير سطح «واقعيت»كه مرزي با خيال ندارد، سيال است، به غار تيره و دور روح، آنجا كه ذهن هر فرد به ذهن ديگران مي‌پيوندد، به مغاره‌اي وسيع كه همه نقب‌ها به آن ختم مي‌شوند.