در داستان‌هاي پريان، جادوگران هميشه كلاه‌هاي ابلهانه سياه بر سر مي‌گذارند و شنل‌هاي سياه بر دوش مي‌اندازند و سوار دسته جارو مي‌شوند. اما جادوگرهايي كه در اين داستان با آنها آشنا مي‌شويم هيچ كدام از اين كارها را نمي‌كنند. با اين كه آب دهانشان آبي است ناخن ندارند و پاهاشان انگشت ندارد و سرشان به كلي طاس است خود را به شكل آدم‌هاي معمولي درمي‌‌آورند و شايد خيلي هم مهربان و دوست داشتني جلوه كنند. اما بلاياي عجيبي بر سر قهرمان داستان ما مي‌‌آورند كه از حيرت انگشت به دهان مي‌مانيم. تخيل نيرومند و پربار و بر و البته جذاب رولد دال، نويسنده انگليسي نروژي تبار، به آثار لطف و گيرايي بسيار بخشيده و در سراسر جهان خوانندگاني فراوان براي آنها فراهم كرده است.