وقتي زندگاني شمس را از لابلاي سخنان خودش جستوجو مي‌كني، روحي بي‌قرار در بدني نحيف، در طلب ناكجاآباد مي‌بيني و آنچه بيش از همه چيز به چشم مي‌آيد، ميل به پنهان شدن و فرو رفتن در خويش است. شمس همه چيز را از خودش مي‌خواست و چيزي جز از خود، او را راضي نمي‌كرد و چنان پيام « من عرف نفسه...» همه وجودش را پر كرده بود، كه در دانشي ديگر روشنايي و گرما نمي‌ديد.