تجربه و طبيعت نسخه مبسوط و بازنگري‌شده سخنراني‌هاي جان ديويي در سال 1925 است. ديويي در اين کتاب رويکردش را به مسئله دانش شرح مي‌دهد، به راه‌حل‌هاي ساير نظام‌هاي فکري براي اين مسئله مي‌پردازد و ديدگاه‌هايش را درباره رابطه ميان جهان خارج، ذهن و دانش شرح و بسط مي‌دهد. او در ابتدا روش فلسفي را بررسي مي‌کند و رابطه متقابل ميان تجربه و طبيعت را مي‌شکافد. ديويي در چارچوب «طبيعت‌گرايي تجربي» تحليلي از تجربه، شکل‌گيري قانون، نقش زبان و عوامل اجتماعي در دانش، ماهيت ذهن و رابطه غايي ميان ذهن و ماده به دست مي‌دهد.