پنلوپه کنار دارِ بافندگي‌اش منتظر اُديسه است؛ ولاديمير و استراگون منتظر گودو هستند؛ و همه‌ي ما هرروز مجبوريم منتظر چيزي يا کسي باشيم: براي اتوبوس، براي پرداخت‌هاي سرِ ماه، براي دلدارمان که برسد يا زنگ بزند يا براي کتري که جوش بيايد. اما آيا واقعاً مي‌دانيم که بالا و پايين گز کردن‌هاي عصبي‌مان يا خيره‌شدن‌هايمان به عقربه‌هاي ساعت يا دست به هم ماليدن‌هايمان در سالن انتظار به چه معناست؟ چه رابطه‌اي بين انتظار و زمان هست؟ آيا چيزي با عنوان اخلاقِ انتظار يا شايد حتي نوعي هنرِ انتظار وجود دارد؟ و آيا اينترنت، خريد آنلاين و پيامک زدن به معناي آن است که اکنون ديگر کار انتظار براي هميشه به پايان رسيده است؟ انتظار از جمله چيزهايي است که به‌رغم عجين بودنش با تجارب هرروزه‌ي ما عموماً بديهي انگاشته شده و کمتر به‌طور مستقل مورد واکاوي قرار گرفته است. اين در حالي است که نويسنده‌ي کتاب حاضر، با کنار هم گذاشتن مثال‌هاي متعددي از جهان هنر و ادبيات، اتکا به بصيرت‌هاي عميق پديدارشناسي و هرمنوتيک فلسفي و نيز نظريه‌ي انتظار آنري برگسون و ديگران، مي‌کوشد به‌نحوي هنرمندانه به پرسش‌هاي دشوار بالا پاسخ گويد. هارولد شوايتزر استاد ادبيات و زبان انگليسي و رئيس دپارتمان زبان انگليسي دانشگاه باکنل است. از دوره‌هاي تدريسي او مي‌توان به شعر معاصر انگليسي، نظريه‌ي ادبي، مطالعات هولوکاست، علوم انساني معاصر و مسئله‌ي رنج در ادبيات معاصر و نمودهاي آن اشاره کرد. از ديگر آثار او رنج کشيدن و درمان هنر است.