مسحور رمان هاروكي موراكامي شويم، بسيار راحت‌تر از آن است كه بخواهيم در مورد اين‌كه او چطور اين افسون را خلق كرده، انديشه كنيم. اغلب رمان‌هاي وي، از جمله مشهورترين آن‌ها با عنوان تاريخچه‌پرنده‌ي كوكي عمدتا فاقد عنصر تعليق در داستان هستند. خط روايت داستان‌هايش كمي منفعل است و افسانه‌هايي كه تعريف مي‌كند، مبهم و گنگ‌اند. با اين حال، جريان داستان‌هاي او اشتياق خواندن و دنبال كردن را چنان برمي‌انگيزد كه خواننده ناگهان خود را در انتهاي يك كتاب چند صفحه‌اي مي‌يابد گويا در حالت خلسه فرورفته است. خواننده چنين حس مي‌كند كه با چيزي بزرگ و عميق ارتباط برقرار كرده، هرچند كه مطمن نيست آن چيز چيست! اتفاقات زيادي در رمان‌هاي موراكامي رخ مي‌دهد، اما آن‌چه سبب حك شدن رمان در ذهن خواننده مي‌شود، حال و هواي متفاوت آن است، در يك آن سكوت و سكون آبستن مي‌شود با ... با چه؟ با بعضي معاني و مفاهيمي كه براي هميشه از ياد رفته بودند. نويسنده براي رسيدن به اين مقصود تمام كارها را به شكل وارونه انجام مي‌دهد، حداقل از ديدگاه معيارهاي ادبيات دنياي غرب. تنهايي، موسيقي و عشق اهميت زيادي در دنياي موراكامي دارد. رابطه‌ي بين زنان و مردان در داستان‌هايش درست مانند نقاشي سياه‌قلم است:‌ دو جنسيتي كه عاشق هم مي‌شوند و قلب يكديگر را مي‌شكنند. مي‌توان اين را جزئي از سبك آثار موراكامي دانست، البته در اين رمان در واقع عناصر غيرواقعي طوري به كار گرفته شده‌اند كه به سختي مي‌توان آن‌ها را از واقعيت دور دانسته و حتي تشخيص داد، چرا كه اين دو روايت همزيستي يك‌پارچه دارند.