جامعه‌اي آزاد و دموكراتيك كه در عمل قابل تحقق باشد چگونه است؟ فهرست كردن انبوه بي‌عدالتي‌هاي موجود دشوار نيست: فقر، استثمار، بي‌ثباتي، بحران محيط زيست، نابرابري‌هاي ريشه‌اي… اما آيا بديلي عملي كه بتوان بر اين وضع ترجيحش داد وجود دارد؟ نويسندگان بديل‌هاي سرمايه‌داري هر يك به نوبه‌ي خود مي‌كوشند نشان دهند كه بديلي عملي چگونه مي‌تواند باشد. «اقتصاد مشاركتيِ» رابين هانل، با تمركز بر شورايي كردن اداره‌ي محيط‌هاي اقتصادي، به شكلي ملموس بر اين ايده خط بطلان مي‌كشد كه انتخابي جز اقتصاد بازار يا برنامه‌ريزي متمركز دولتي وجود ندارد. برنامه‌ريزي مشاركتي او به شيوه‌اي دموكراتيك راه سومي واقعي پيشنهاد مي‌كند. در مقابل، اريك اُلين رايت مي‌كوشد امكان‌هاي عمليِ افزايش قدرت اجتماعي را در همين بستر فعلي بررسي كند. او به طرح استراتژي‌ها و مدل‌هايي مي‌پردازد كه به واسطه‌ي آن‌ها قدرت اجتماعي مي‌تواند بر قدرت دولتي و اقتصادي تفوق يابد. از خلال گفت‌وگوي همدلانه و موشكافانه‌ي اين دو طيفي از مسائل و مشكلات مهم مطرح مي‌شوند كه در راه تحقق بديل‌هاي ممكن وجود دارند.