دنيا پر از جاني‌هاي بالقوه است. نمي دانم چرا آدم‌ها فكر مي‌كنند جاني‌ها بايد ديوانه باشند، بايد رفتارهاي عجيب‌وغريب ازشان سر بزند، يا كودكي‌هاي غيرعادي پشت سر گذاشته باشند. وقتي مردم جلوي دوربين مي‌ايستند و با تعجب در مورد قانون‌مداري، نظم و حتي بي‌آزار به نظر رسيدن همسايه‌ي قاتل‌شان مي‌گويند بلاهت‌شان متعجبم مي‌كند. نمي‌دانم چه‌طور متوجه نمي‌شوند كه جنون بيش از هر چيز ناشي از فقدان حس هم‌دردي با انسان‌هاست. كافي‌ست در زندان خودت گرفتار شوي و توان فهم ديگري را از دست بدهي تا در سقوطي آرام، شهروند خوب منطقي دوست‌داشتني وجودت جايش را به يك جاني تمام‌عيار بدهد. يكي مثل همين استفاني كه سه ماه است مثل بختك به جانم افتاده و فكرش دست از سرم برنمي‌دارد.