خروج نيروهاي آمريکايي از افغانستان و ورود فاتحانه‌ي طالبان به هرات، مزارشريف و کابل جهان را در بهت فرو برد. گويي هيچ‌کس آنچه را در تصاوير تلويزيوني مي‌ديد باور نمي‌کرد، گروهي شورشي به‌راحتي قدرت حاکم را کنار مي‌زدند و مردم در افغانستان مات‌ومبهوت به تحقق کابوس‌هاي خود مي‌نگريستند. دو دهه زماني مناسب براي فراموشي فجايع گذشته نيست و حال مردم با خط رنج‌هاي قديمي رخ‌به‌رخ شده بودند و ناگزير به هر دري مي‌زدند تا پناهي براي خود بيابند. بهت دولت‌ها نيز کم از مردم نداشت؛ تا چند ماه قبل، سناريوي پرطرفدار اين بود: «آمريکا پس از هزينه‌کردنِ ميلياردها دلار، چشم روي افغانستان و اعتبار خود نخواهد بست.» بهت اوليه جاي خود را به اين سؤال داد که چرا هيچ‌کس اين روزها را پيش‌بيني نکرد؟ طالبان چگونه در بازي پنهان پيروز شد و اين طالبان آيا همان طالبان پيشين است؟ آنچه بيش از پيش در آن روزها مورد ترديد گرفت «شناخت» از طالبان بود.