... بعد سكوت شد، طوري كه انگار همه حرف‌ها گفته شده؛ همه حرف‌هاي جمع شده در دل و صد البته، بي‌نتيجه. تا وقتي كه كسري بالاخره گلويش را صاف كرد، چرخيد طرف درخت توت پير و گفت: «خب ديگر... آدم‌ها هميشه تاوان مي‌دهند. تاوان سكوت، ترس يا خواست پدرهاشان را! زندگي ما هم چيزي بيشتر از اين نبوده. از وقتي به خودمان آمديم داشتيم تاوان مي‌داديم.»