پيدايش دانش انسان‌شناسي با مطالعه فرهنگ‌هاي "بدوي" آغاز شد. اما واژه "بدوي" يا مفهوم "اوليه" پيش‌فرض‌هايي را برملا مي‌سازد كه غرب براي خود قايل است يعني برتري ناشي از "با فرهنگ و متمدن" بودن و نيز حق سخن براي ديگران "كمتر رشد و تكامل يافته". انسان‌شناسي به دليل اختلاف نظر و طرح پرسش‌هايي از اين دست از درون دچار شكاف شد: آ‎يا اين دانش به عنوان يك "دست‌آموز به خدمت استعمار" آمده است؟‌ آيا به منزله "دانشي" برگرفته از نژادپرستي است براي اثبات آن؟‌ آيا كمكي است براي ارتباط ميان فرهنگ‌ها و يا تحكيم و برجسته كردن تفاوت‌ها؟ كتاب حاضر شرح جالب يكي از شاخه‌هاي غيرقطعي علوم انساني است كه در جستجوي تنزه گذشته ناخوشايند خود مي‌باشد. اين كتاب سير تطور انسان‌شناسي را از زمان پيدايش آن يعني يونان قديم تا تنوع آن در زمان معاصر، ترسيم و همچنين مفاهيم و روش‌هاي كليدي انسان‌شناسي را همراه با معرفي نام‌آوران اين رشته ارائه مي‌كند: از جمله فرانتز بوآس، برونيسلاو مالينوسكي، اي.اي.اونس پريتچارد، مارگارت ميد و كلود لوي استروس. در عين حال، به رشته‌هاي متنوع انسان‌شناسي از نوع پست ‌مدرن آن تا انتقادگر پرداخته شده و پرسش اصلي يعني بازتاب انسان‌شناسي بر فرهنگ‌هاي غير غربي را به منزله محور مباحث قرار داده است.