نخستین متنی که من درباره افلاطون نوشتم، مقالهای پانزده صفحهای بود که در مهرماه سال 1378 در انجمن فلسفهای که در دانشگاه تهران داشتیم، منتشر شد. قبل و بعد از آن افلاطون همچنان موضوع کنکاش و کنجکاوی بود، تا آن که طرح بازنویسی تاریخ خرد آغاز شد و بازخوانی و بازنویسی مضمون منابع اصلی فلسفه در قلمرو میانی را آماج کرد. در این میان، رخدادی باعث شد اهمیت افلاطون و تاثیر زیانبار و توانگر ترجمههای نادقیق آثارش بیش از پیش برایم نمایان شود و ورود به اصل متون افلاطونی را در این نوشتار ضروری کند. ماجرا از این قرار بود که در سال 1388 روزی برای سخنرانی به انجمن حکمت و فلسفه دعوت شده بودم و چون در آنجا درباره اخلاق طبیعی شده سخن گفتم، با مخالفت یکی از حاضران روبرو شدم که گویا از پژوهشگران آن نهاد نیز بود و با زمینهای دینی و اسلامی میکوشید ناممکن بودن یا ناروا بودن برداشت من از اخلاق طبیعتگرا را اعلام کند. وقتی تنور بحث میان ما گرم شد، دیدم که بارها و بارها به افلاطون ارجاع میدهد و وقتی برداشت خود از سخن افلاطون را گفتم، با این جمله پاسخم را داد که «گمان میکنم شما هیچ کتابی از افلاطون نخواندهاید».
