«مغز هميشه كارراه‌اندازم مدام به يادم مي‌آورد كه بعد از هر تفريح در تعطيلات بهاري، بايد برگردم خانه و با آن بوم خالي احمقانه روبه‌رو شوم. مغزم بايد هميشه همه شكست‌هايم را به من يادآوري كند. آن گودال تاريك بي‌الهامي آنجا منتظرم خواهد بود تا دوباره به داخل خود بكشاندم. تكه موچي بزرگي را در دهانم مي‌گذارم و سعي مي‌كنم با احساس تركيب جادويي طعم‌ها و بافت‌هايش آرام شوم. خوشمزه است، اما نمي‌تواند حواسم را پرت كند...»