در اين كتاب آقاي نراقي موفق شده است، به يمن مصاحباتي كه تا مرحله‌ي نهايي خود پيش‌رفته است، با هنري كه خاص اوست، شاه را عريان در شرايط واقعي زندگي‌اش، در پرشاني و آشفتگي ترسيم كند و بدين ترتيب شاه به دور از زيور و تجمل بزرگ‌تر به نظر مي‌رسد.... كساني كه احسان نراقي را مي‌شناسند مي‌دانند تا چه حد ظرافت فكري به او شجاعت اقتدار مي‌دهد بدون اين‌كه به بي اعتبار كردن موضوع بيانجامد. هنگامي كه احسان نراقي در بند انقلابيون اسير بود مسلمان براي او سخت بود كه از مواضع و ايده‌هايش دفاع كند. چرا كه او از مدل ليبرال آمريكاي شمالي انتقاد كرده بود و با كمونيسم نيز به سختي برخورد كرده بود و در نتيجه مي‌نوبسد :”روشن‌فكران ماركسيست مرا مزاحم مي‌دانستند و اسلامي‌ها هم علي‌رغم اين‌كه از تحليل‌هاي من استفاده مي‌كردند، اصلاح‌طلبي و عدم موافقتم با تندرو‌هايشان را نمي‌پسنديدند.“ او در اين كتاب صفحات تحسين‌آميزي از اسارتش رقم مي‌زند. او اسارت را به يك آزمايشگاه انساني واقعي بدل مي‌سازد و در آن به انسان‌ها با توجهي دلسوزانه مي‌نگرد و فعاليت سياسي گدشته آن‌ها را از خلال انگيزه‌هاي روحيشان تحليل مي‌كند و اين چيزي است كه رفتار و كردار آن‌ها را به خوبي قابل درك مي‌كند.