حالم شبيه به قايقي‌ست كه وسط دريا رها شده و تنش را به هجوم وحشي امواج سپرده است... بي‌لنگر... بي‌ناخدا... و آنقدر موج‌هاي بي‌دروپيكر به جان تنم خورده است كه دلم واژگوني محض مي‌خواهد از جنس متلاشي شدن تكه چوب‌هايم در تن دريا... آنقدر عميق كه هر تكه‌ام توسط سرنوشت به سويي كشيده شود تا شايد به فراموشي سپرده شوم...