«سرزمين بي‌پرنده» و «قلعه» روايتي هستند از زمانه ي خود که با نگاهي صادق و نثري دقيق، آينه اي در برابر چشم دانا مي‌گذارند تا در آن نظر کند و آينده‌اي بسازد بدون آبله‌هاي فراوان بر چهره‌ي اين سرزمين. اما تا نباشد پايه‌اي و مايه‌اي در انسانيت و تعهد به آينده‌اي در خور مردمان اين سرزمين نمي‌توان انتظار داشت که در اين آينه بنگرند. گويي اين آينه است که خطا مي‌کند و ما را جز راستي و درستي خللي نيست. پس اين دو متن، دو چشم‌اند: نظاره‌گران بي تعارف زمين و زمان، برخاسته از نازکي طبع لطيف و قلمي اديب. سندي بي ادعا که نشان مي‌دهند چطور خيال شورانگيز در متن دراندازيم بي آن که گزندي به اصالت موضوع وارد کنيم.