ارمغان مور جستاري است درباره‌ي چند مفهوم بنيادي شاهنامه… اين کتاب بيش از تاريخ، اثري شاعرانه است و کار شعر گردآوري دانش گذشتگان نيست، برگذشتن از بينش و دانش، اعتلاي «خودآگاه و ناخودآگاه» اهل زمانه و آفرينش ديد و دريافتي ديگرتر است… شاهنامه تاريخ پيروزي در شکست، يا به زبان ديگر تاريخ پيروزيِ شکست است. زيرا در برابر مرگ «گزينشي» در کار است و نيروي اراده بر غريزه‌ي بقا فرمان مي‌راند… شاهنامه تاريخي آرماني است، آن‌گونه که مي‌پنداشتيم و آرزو داشتيم. و فردوسي با گزينشي که مي‌کند اين آرزو، اين آرمان را به سرمنزل عافيت مي‌رساند… در داستان‌هاي شاهنامه، با خواندن «تاريخ»، هر بار حقيقت متعالي و زيبايي را —که ويژگي هر اثر والاي هنري است— در روح خود مي‌آزماييم و اين‌گونه بازيابي خاطره? جمعي، توأم است با موهبت شادي فرخنده‌اي که ديدار زيبايي به ما ارزاني مي‌دارد. و لذت اين شادي، اگرچه از گذشته مي‌آيد، ديگر از آنِ ماست که هستيم و آن‌ها که پس از ما خواهند بود.