آواره و سايه‌اش نخستين بار در سال 1879 به صورت پيوست و مكمل كتاب انساني، زياده انساني، و بعدها به صورت مستقل، منتشر شد. اين كتاب در پايان دوره‌ي نخست تفكر نيچه و پس از زايش تراژدي و تاملات نابهنگام نوشته شد. آواره و سايه‌اش دربردارنده‌ي گزين‌گويه‌هايي است با ساختاري مبتكرانه و منحصر به فرد. اثر با گفت‌و‌گوي تامل برانگيز ‹‹سايه›› با ‹‹آواره›› كه شايد كنايه از دو پاره‌ي وجود آدمي مي‌باشند، آغاز مي‌شود. سايه كه تا كنون خاموش بوده اكنون از خاموشي آواره در شگفت شده و مي‌خواهد به او مجال سخن گفتن بدهد. آنگاه در 350 پاره كتاب، نيچه از رمانتيسم، اخلاق، نثر، ادبيات، موسيقي، طبيعت، و غيره سخن مي‌گويد، تا در پايان باز به اين پرسش برسد كه ‹‹تو كجايي؟ كجايي تو؟››