همواره این کلمات هستند که در شکستن سد دنیوی و فانی به من یاری می‌رسانند. چیزی در روح شعر، یعنی کاملا شکل و نغمه دقیقش، مرا موظف می‌کند که آن را در قالب کلمات درآورم. چنین فعالیتی راهی است برای رهایی از خیال واهی زمان. شعر سرعت زمان را کاهش می‌دهد، آن را نگه می‌دارد و ما را از دستش رها می‌سازد؛ چه شعرگونگی کلمات در ادبیات باشد، چه شعرگونگی آواهای موسیقی.
