مفهوم همبودگی در تاریخ اندیشه سیاسی غرب سابقهای طولانی دارد. این مفهوم در زمینههای تاریخی، سیاسی و اجتماعی گوناگون به انحای مختلفی از جمله آرمانشهر افلاطونی، همبودگی مومنان صدر مسیحیت، جامعه بیطبقه و ... نمود یافته است - نمودی گاه بر پایه نوعی اندیشه فلسفه نیرومند و مضامین انتقادی پیشرو، و گاه آغشته به احساسات نوستالژیک و واپسگرا. لیکن در نیمه دوم دهه 1980 و درمتن فروپاشی قریبالوقوع اتحاد جماهیر شوروی، پایان جنگ سرد و آغاز سیطره امپراتوری فردگرای نولیبرال، اندیشیدن به همبودگی درهیئت آثار ژان - لوک نانسی، موریس بلانشو و جورجو آگامبن، مختصات تازهای در اندیشه سیاسی - انتقادی اروپای قارهای یافت.
