به باور راجر اسکروتن انسان موجودی منحصربهفرد است که نمیتوان او را صرفا از لحاظ زیستشناختی مورد ملاحظه قرار داد. وجه تمایز اصلی انسان از حیوان آگاهی اول شخص اوست، که بدین وسیله میتواند خود را «من» بنامد و جهان را به نحوی متفاوت با سایر گونهها بفهمد. در چشمانداز فهم او از جهان در کی از امر متعالی وجود دارد . تجربهای ارزشمندی آن به توصیفناپذیری آن است. پاسخ انسان به فهم این جهان، با عواطفی صورت میگیرد که فراتر از سایر حیوانات قرار دارند. او را بیرون از نظم طبیعت قرار میدهند. جوامع انسانی نیز تنها گروههایی از پستانداران نخستین نیستند، آنها اجتماع افرادی هستند که در شرایطی طزندگی میکنند که مورد قضاوت طرفینی قرار میگیرند و جهان خور را بر حسب مفاهیم اخلاقی تنظیم میکنند که در افکار حیوانات هیچ جایی ندارند. این پاسخگویی متقابل بهتدریج با نسبتهای بیناشخصی میآمیزد که در آنها هدف هر یک از طرفین توجه است، نه به بدن دیگری، بلکه به دورنمای اول شخصی که در آن میدرخشد.
