کنشگران سیاستزده و سیاستپیشه بیمحابا شعار میدهند، رجز میخوانند، تبلیغ میکنند، امید میبخشند و پیوسته از دردها و راهحلها سخن گفته، جامعه را به سوی خویش دعوت میکنند. اما متفکران تنها به طرح پرسش میپردازند و جامعه، سیاست، سیاستپیشهگان و کنشگران اجتماعی را با این پرسشها رویهرو میکنند که آیا به راستی آنان فهم درستی از مسائل دارند؟ مبنای وعدهها و امیدهایشان چیست؟ چه ضمانتی برای تحقق شعارهایشان وجود دارد؟ آیا صرف خواستهها و حدیثهای آرزومندی آنان میتواند مبنایی برای تحقق آرمانها و ایدههایشان قرار گیرد؟ آیا ما برای فهم زیستجهان کنونی و معضلات و بحرانهای خود با موانع سترگ متافیزیکی مواجه نیستیم؟ آیا برای تحقق آرمانهایمان نباید گوشهی چشمی نیز به تاریخ و امکانات تاریخی داشته باشیم؟این اثر در صدد است تا نشان دهد که چگونه تفکر حکمی و فلسفی میتواند ما را در فهم مسائلمان و یافتن افقهایی حقیقی به منظور مواجهه راستین با آنها یاری رساند و نیز از هدر دادن سرمایههای عظیم مادی و معنوی و امکانات تاریخی جلوگیری نماید. به این اعتبار، تفکر خودکنشی سیاسی در عمیقترین و اثرگذارترین معنای کلمه است...
