اين سايه‌هاي تيره كه بر روي آب شناورند، سايه نيستند. بلكه خيال و خاطره‌اند، پس بهتر اين است كه همه چيز را از ياد ببريم، بميريم و به صورت رويا و و خاطره درآييم. اين آب‌هاي مسحوركننده و پرتلالو، اين آسمان بي‌انتها اين سواحل ماتم‌زده و غمگين همه با ما از پوچي زندگي مي‌گويند و از وجود چيزي والا، ابدي و پرجذبه. اين‌ها از گذشته‌ي بي‌اهميت و پررخوت مي‌گويند، از آينده‌‌ي بي‌معنا، و حتي همين شب پر رمز و راز و غيرقابل تكرار كه به زودي به آخر مي‌رسد و به خاطره‌ها مي‌‌پيوندد... پس به چه دليل زندگي كنيم؟