گورهاي بي سنگ روايت هايي است از مبارزه و تلاش براي بچه دار شدن. سفري است که در آن گاهي مسيرم به اتاق هاي سرد معاينه در مطب هاي زنان و زايمان مي افتد و گاهي سر از شير خوارگاهي در مي آوريم که در آن کودکاني منتظرند تا کسي آنها را به سرپرستي قبول کند. بنفشه رحماني در اين کتاب ما را با عواطف زنانه آشنا مي‌کند که کمتر کسي از آنها حرف مي‌زند. تجربيات تلخ و شيريني را با ما در ميان مي‌گذارد که هميشه پشت پرده هاي حيا و تابوهاي مرسوم جامعه پنهان بوده اند. شاهد تلاش‌هاي زني هستيم که گويي بدون داشت فرزند خود را کامل نمي‌داند و در تلاش براي پذيرش اين موضوع مجبور است با سؤال‌هايي تلخ، عميق بنيادي مواجه شود و پاسخ شخصي خودش به آنها را جست و جو کند: چرا «من» نبايد بتوانم بچه دار شو؟ آيا لياقت مادر شدن را ندارم؟ آيا بدون بچه هم مي‌توان خوشبخت بود؟ پس چه کسي رؤياهاي مان را ادامه مي‌دهد؟ وقتي بميريم در ياد و خاطره ي چه کساني به زندگي ادامه خواهيم داد؟ آيا زندگي بعد از مرگ در وجود بچه هاي مان ادامه پيدا مي‌کند؟ آيا معناي جاودانگي اين است؟