صرف اين كه بگوييم يك متن به واسطه امكانات بالقوه‌اش سبب تاويل‌هاي نامحدود مي‌شود، به آن معنا نيست كه تاويل اصولا مقصود و هدفي نداشته باشد. صرف اين كه گفته مي‌شود يك متن به لحاظ ظرفيت‌هاي پنهانش پايان‌ناپذير است، به ان معنا نيست كه هر نوع كنش تاويل الزاما راه به جايي ببرد و درست از كار درآيد. من در اين زمينه معياري پوپري مانند درباره مغالطه ارياه داده‌ام كه بر مبناي آن، اگرچه تشخيص يك تاويل مناسب امري دشوار است نمي‌توان از ميان دو تاويل در مورد يك متن، يكي را برتر شمرد، اما امكان تشخيص تاويلي كه آشكارا غلط، بي‌ربط و دور از ذهن است، همواره وجود دارد.