معنا به جنس دل است، به جنس عشق. در دل خود، هم عشق به «خود» را دارد و هم عشق به «ديگري» را؛ البته نه از آن عشق‌هاي خودخواهانه. معنا خواسته دارد، طلب دارد. ولي حرص و طمع ندارد. معنا ذلت و لذت‌طلبي دارد ولي شهوت‌راني ندارد. معنا آزادي دارد ولي بي‌بندوباري ندارد. معنا رنج هم دارد ولي زودرنجي و حساسي ندارد، كينه و رنجش ندارد. معنا سرشار از خود را ديدن است ولي كاري با خود بزرگ‌بيني يا خودشيفتگي ندارد. معنا انتخاب تنها شدن‌ها را بسيار دارد، ولي كاري با گوشه‌گيري و انزواطلبي ندارد. معناي كمك‌رساني و ياري دادن را دارد، اما كاري با دلسوزي تصور رنج وارد شده را ندارد و در نهايت، معنا يافتن تكامل است ولي كاري با تكامل‌پرستي‌ها ندارد، با بت‌سازي‌ها، با مراد و مريدي‌ها و با استادپروري‌ها كاري ندارد. معنا همه چيز است از جنس خير. از جنس همه‌ي آن‌چه مثبت است. معنا يافتن كمال است. معنا عين رستگار شدن است.