چنين است كه نمايش‌نامه‌هاي ايبسن صرفا يا حتي عمدتا به زن و مسائل زنان بپردازد. مجموعه‌يي هم كه ايبسن از چهره مردان فراهم كرده است. هم بدان‌سان، چشمگير و تحسين‌انگيز است. منتها، با آثار ايبسن بود كه زن براي نخستين‌بار رخصت يافت در سينما فردي تمام عيار فردي تام و تمام و درخور توجه، فردي مستقل از مردان موجود در صحنه نمايش در ححنه عرض اندام كند؛ و اين يقينا از دريچه ذهنيت حاكم بر عصر ويكتوريا [= عصر سنت‌مداري] شايسته و پسنديده نبود.