چنين به نظر مي‌رسد كه دانش هنرهاي تجسمي به رغم گسترش نسبي اين هنرها هنوز در جامعه ما از وسعت و عمق لازم برخوردار نيست. تاثير منفي اين كاستي را در عرصه‌هاي مختلف نقد هنري ـ از تحليل و نقد تا فعاليت‌هاي خلاقه ـ مي‌توان ملاحظه كرد. خصوصا در آنجا كه هنرمند يا منتقد و يا تماشاگر به هنر نوين مي‌پردازد، اهميت توسعه و تعميق شناخت هنري آشكارتر مي‌شود. زيرا در اين مورد روشي معين در «ديدن»، و مساله زباني جديد پيش مي‌آيد كه دست‌كم دانشي مناسب را در زمينه‌هاي تاريخي، زيبايي‌شناسي، و فني مي‌طلبد. انگيزه تدوين كتاب حاضر از همين نياز برآمده است.