يرژي گروتفسكي كارگردان برجسته‌ي لهستاني است و به‌عنوان پدر تئاتر معاصر اين كشور شناخته مي‌شود. ديدگاه او به زندگي و تئاتر تفكرات سازمان‌يافته و عقلاني ما را درهم مي‌ريزد. تئاترش در نگاه اول برايمان غريب است. زبان او با زبان ما متفاوت است و گاهي اوقات ديالوگ‌ها مثل سروصدا و فريادهايي مبهم به‌‌نظر مي‌رسند. در عين حال در هيچ تئاتري تا اين‌حد از بيان بدني استفاده نمي‌شود. به‌راستي گروتفسكي كيست و چه چيزي به تماشاگر و هنر تئاتر عرضه مي‌كند؟ نمايش‌هايش مثل آبي كه بر روي بدن چرب اردك سر مي‌خورد، بر جسم هريك از ما مي‌لغزد. نمايش را با تمام وجود حس مي‌كنيم، گويي از خودمان كنده شده‌ايم و با جسم و روحمان با هنرپيشه‌ها همراهيم. بوگوسلاوپيل در توصيف تئاتر گروتفسكي مي‌نويسد: ”اين تئاتر به شناخت ما از دنيا و هنر، ميكروب نگراني را وارد مي‌كند و تحقيقاتي است كه ما را به تفكر و شكل‌دادن ايده‌هاي فلسفي شخصي وادار مي‌كند.” اين كتاب سوتفاهم‌ها و بدفهمي‌ها درباره‌ي گروتفسكي را زير سوال مي‌برد و تا حدامكان سعي در شفاف‌سازي دارد. درعين‌حال، تصويري از مردي ارائه مي‌دهد كه در طي حياتش به اسطوره‌اي زنده تبديل شد.