پيش‌پاافتاده‌هاي بنيادي مواجهه‌اي‌ست با هيولايي چندسر: كليت جهاني كه آدمي در آن روزگارش را سپري و سياه مي‌كند؛ از دموكراسي‌هاي فاسد تا جباريت‌هاي شيادي كه رهايي‌بخشي را به نام كمونيسم صلا مي‌دهند. نويسنده انگار در اين كتاب، جاي‌جاي، چيزي را كه بعدها بدان رسيد، مي‌داند: اينكه خواستِ تخريب به خواستي ارتجاعي بدل شده است و براي غلبه بر كيش امروزين مرگ راهي نيست جز آفرينشِ خوشبختي خويش با غنا يافتن از خوشبختي ديگران. مرگ‌پرستي و مرگ‌زدگي را با چه سلاح ديگري مي‌توان تخريب كرد جز لحن سودايي و شور ويرانگر و پرده‌برانداز كلمات؟