شادي وصف‌ناپذيري قهرمان داستان را در بر مي‌گيرد و او سرمست از يقين، احساس سبكي كرده و شروع به دويدن مي‌كند. ناگهان پلي نقره‌اي، بر بالاي پرتگاه مسلط بر قله‌اي نوراني پديدار مي‌شود. قهرمان، هيجان‌زده از يك شادي احمقانه از روي زمين جدا شده و فرياد مي‌زند: يه دفعه راه پرواز كردن رو ياد گرفتم. چطور اين كار ساده رو فراموش كرده بودم؟ پرواز براي همه آدم‌ها ضروريه، مثل نفس كشيدن. همه آدم‌ها مي‌تونن، يعني بلدن.