حد اعلاي تاتر را فقط مي‌توان در تراژدي لمس كرد. زيرا پس از تماشاي اجراي يك تراژدي بزرگ صرفا اين احساس به ما دست نمي‌دهد كه مدتي سرگرم شده‌ايم و يا حتي اينكه چيزي آموخته‌ايم، و نه بر خود مي‌خنديم و نه بر ديگران، بلكه احساس مي‌كنيم كه شخصيت‌مان، افكار و عواطف‌مان جملگي زير و زبر شده و پالايش يافته‌اند. اين حداقل چيزي است كه از ديدن تراژدي انتظار مي‌رود.