سرنوشت بختيار را در انقلاب ايران، با سرانجام کرنسکي، رئيس دولت موقت در انقلاب فوريه 1917 روسيه مقايسه کرده‌اند. اين مقايسه به رغم تفاوت‌هاي آشکار ميان آن دو چندان بي‌اساس نيست. کرنسکي در پي انقلاب بلشويکي اکتبر 1917 به فرانسه گريخت، کتاب و خاطرات نوشت، بار ديگر بختش را آزمود و با برپايي تشکيلاتي سياسي، سوداي “آزادي روسيه” را در خاطر پرورد تا سرانجام از مسند صدارت بر کرسي استادي دانشگاه تکيه زد. بختيار نيز چون کرنسکي، فلسفه و حقوق خواند، به سياست روي آورد و در روياي برقراري نظام مشروطه سلطنتي، با آنچه برايش کابوس انقلاب بود روبه‌رو شد. به فرانسه گريخت، دست به تشکيل “نهضت مقاومت ملي” زد، خاطراتش را منتشر کرد و سرانجام در واپسين سال‌هاي عمر، سرگشته و دل‌شکسته، بر آن شد که از سياست دست بشويد و در دانشگاه به تدريس بپردازد.