علي الوردي، جامعه‌شناس عراقي و تحصيلكرده جامعه‌شناسي در دانشگاه تگزاس، در پديده‌هاي ناخودآگاه سازوكار تفكر و انتخاب آزادانه و اراده را با نگاهي همزمان به جامعه‌شناسي و روان‌شناسي به چالش مي‌كشد و تصورات رايج درباره آن‌ها را بازنگري مي‌كند. الوردي چنان از زمانه خود جلوتر بود كه هنوز هم آثارش در كشورهاي عربي پرمخاطب و پرفروش است. بي‌شك اين كتاب يكي از تأثيرگذارترين كتاب‌ها در زمينه تفكر نقادانه است كه طيف گسترده‌اي از مخاطبان را به خود جلب مي‌كند. آدم‌ها در هر جايي كه به دنيا آمده باشند، ناخودآگاه در چارچوب‌هايي ذهني محصورند؛ شبيه اسب باركشي كه براي آن كه از ديدن اطراف پريشان نشود، با چشمبندي دايره ديدش را تنگ مي‌كنند. همين تنگ بودن دايره ديد است كه آدمي را از ابداع و نوآوري بازمي‌دارد. و همين است كه وقتي كسي موفق به نوآوري و ابداع مي‌شود، او را نابغه مي‌دانيم و مي‌گوييم نابغه كسي است كه توانسته دنيا را از زاويه‌اي فراخ‌تر و گسترده‌تر از ما ببيند، طوري كه گويا به جهاني ديگر پا گذاشته يا به انساني ديگر بدل شده است.