روزي در سال 1923، در شهر كولون (پاناما) كارمندي درجه سه كارش را به پايان رساند و از آن‌جايي كه روز پرداخت حقوق بود كنار ميز صندوق‌دار رفت تا حقوق ماهيانه‌اش را دريافت كند و بعد از وزارتخانه‌اي كه در آن كار مي‌كرد بيرون آمد. در فاصله‌اي بين آن لحظه و سپيده‌دم روز بعد، ده يا دوازده ساعت بعد، سرودن شعري طولاني را به اتمام رساند، از زماني كه تصميم به نوشتن شعر گرفت تا مرحله نهايي همين‌قدر طول كشيد، بعد هيچ چيز ديگري اضافه يا اصلاح نشد. اگر اين حقيقت را در نظر بگيريم كه او در تمام پنجاه سال زندگي‌اش هرگز مصرعي شعر ننوشته است، هيچ تمايلي نيز به اين كار نداشته و بعد از اين هم ديگر قرار نيست چنين كاري بكند، آن وقت است كه ويژگي كامل اين بازه زماني به وضوح نشان مي‌دهد، اين اتفاق جوششي در زمان و در سرگذشت او بوده است، استثنايي بدون هيچ پيشينه يا پيامدي...