"... پروفسور ماشري در کتاب هگل يا اسپينوزا کوشيده است با تحليل و مواجهي آراي هگل و اسپينوزا به عنوان فيلسوفاني که سنت فلسفي معاصر را عميقاً به تسخير خود درآورده‏‌اند و همان‌قدر که به يکديگر نزديکند، از يکديگر فاصله دارند، مفهوم خاص خود را از امر ديالکتيک ارائه کند. بحث در باري ديالکتيک، تعين و نفي دغدغي عمدي فيلسوفاني بود که طي قرن بيستم ناظر جريان‌‏هاي سياسي و اجتماعي عصر خويش بودند. در واقع اين مفاهيم دربرگيرندي مفاهيم اساسي تفکر در اين برهي زماني خاص بودند؛ يعني مفاهيمي بودند که انديشه براي مفهوم‌‏پردازي در باري محتواي اجتماعي‏ پيش ‌رو به آن‌ها نياز داشت و البته هنوز هم اهميتشان را در مباحث فلسفي و اجتماعي حفظ کرده‏‌اند. اهميت اين مفاهيم عمدتاً ناشي از پيوستگي اين دو مفهوم کليدي با مجموعي‏ گسترده‏‌اي از مفاهيم پرچالش ديگر در فلسفي معاصر است. بحث در باري مفاهيمي مانند کثرت‏‌گرايي، آزادي و جبر، نقد و امکان‌‏پذيري آن، ميزان توانمندي منطق صوري و روش‏‌شناسي متعارف در فرايند کسب معرفت، جايگاه امر انضمامي در پژوهش‏‌هاي فلسفي معاصر، مفهوم پراکتيس و نسبت آن با تفکر انتزاعي، تقدم و تأخر تفکر جغرافيايي و تفکر تاريخي در برخورد با اين مسائل که همچنان از مفاهيم مطرح در فلسفي معاصر محسوب مي‌‏شوند، از جمله مباحث مطرح‌شده در اين کتاب است و مي‌توان در باري آن‌ها انديشيد. اين مفاهيم افزون بر تفکر فلسفي، فلسفي اجتماعي معاصر را نيز به‏ شدت درگير کرده‏‌اند.