«هتل دیگر برایم هیچ جذابیتی ندارد: نه خشکشویی خفه کننده‌اش، نه آسانسورچی ترسناک و سخاوتمندش، و نه زندانی‌های آن سه طبقه. هتل ساوی مثل دنیا بود. چراغ‌های باشکوهی بیرونش می‌درخشید و هفت طبقه‌اش چه زرق و برقی داشت! اما فقر در طبقات بالایش جا خوش کرده بود. آن‌ها که در طبقات بالا بودند، در واقع در قعر بودند و قبرهایی هوایی مدفون بودند. قبرهایی در طبقات بالایی اتاق‌های راحت مهمانانی که خوب می‌خورند و راحت آن پایین نشسته بودند. بدون این‌که تابوت‌های شل و ول بالای سرشان آن‌ها را به درسر بیندازد.
