«هتل ديگر برايم هيچ جذابيتي ندارد: نه خشکشويي خفه کننده‌اش، نه آسانسورچي ترسناک و سخاوتمندش، و نه زنداني‌هاي آن سه طبقه. هتل ساوي مثل دنيا بود. چراغ‌هاي باشکوهي بيرونش مي‌درخشيد و هفت طبقه‌اش چه زرق و برقي داشت! اما فقر در طبقات بالايش جا خوش کرده بود. آن‌ها که در طبقات بالا بودند، در واقع در قعر بودند و قبرهايي هوايي مدفون بودند. قبرهايي در طبقات بالايي اتاق‌هاي راحت مهماناني که خوب مي‌خورند و راحت آن پايين نشسته بودند. بدون اين‌که تابوت‌هاي شل و ول بالاي سرشان آن‌ها را به درسر بيندازد.