از آن‌جا که عشاير اغلب با دامداري گذران زندگي مي‌کردند،نياز فراوان به چراگاه براي احشامشان داشتند، و سران دولت‌ها چون اغلب ارتش ثابت نداشتند سخت نيازمند کمک نظامي عشاير و سواران ورزيده آن‌ها در جنگ‌ها بودند.اين نياز دو‌سويه چاره‌اي جز همکاري و همزيستي براي دو طرف باقي نمي‌گذاشت. پس داد‌و‌ستدي انجام مي‌پذيرفت که در آن يک طرف سرباز مي‌داد و طرف ديگر چراگاه.