از آنجا که عشایر اغلب با دامداری گذران زندگی میکردند،نیاز فراوان به چراگاه برای احشامشان داشتند، و سران دولتها چون اغلب ارتش ثابت نداشتند سخت نیازمند کمک نظامی عشایر و سواران ورزیده آنها در جنگها بودند.این نیاز دوسویه چارهای جز همکاری و همزیستی برای دو طرف باقی نمیگذاشت. پس دادوستدی انجام میپذیرفت که در آن یک طرف سرباز میداد و طرف دیگر چراگاه.
