ماني و پيروان او به نگارش و آراستن نوشته‌هاي آييني خود بهاي فراواني مي‌دادند و اين در جاي خود دگرگوني باارزشي در تاريخ و فرهنگ ايران به‌شمار مي‌رود، زيرا، از يك سو، تا پيش از آن زردشتيان سرودها و نيايش‌هاي دين خود را تنها از بر مي‌كردند - به‌گمان زردشتيان كلام مقدس پس از نوشته شدن آلوده مي‌گشت و بدين روي آنان از نوشتن كتاب مقدس خود اوستا روي‌گردان بودند - و، از سوي ديگر، گونه‌گوني آثار ماني‌گرايان را به شعر، قصه و تمثيل، نامه، اندرزنامه، نگاره و ... مي‌توان پيشرفتي چشم‌گير در زمينه‌ي ادبيات و آفرينش گونه‌هاي ادبي در آن دوره به‌شمار آورد؛ اين خود موضوع ديگري است كه كارگري ماندگار فرهنگ ديني و هنري ماني‌گرايان و دگرگوني فرهنگي پيرو آن در ايران را اثبات مي‌كند.