هر شب آن‌جا بود، ايستاده ميان ني‌ها، از آنان که او را ديده بودند، برخي حتي به ياد داشتند دردي بزدلانه در تن‌شان تير مي‌کشيد وقتي گدار غرق سيلاب‌هاي ماه‌هاي پنجم و نهم مي‌شد و او هنوز آن‌جا مي‌ايستاد، با تني تا نيمه غرق آب، يخ زده تا مغز استخوان. همه اين شاهدان مدعي‌اند به کمک‌اش شتافته‌اند، اما فقط براي لحظه‌اي، هنگامي که زن التماس‌شان کرده بار کودک‌اش را زمين بگذارند، انگار با کودکي در آغوش فرسنگ‌ها راه پيموده باشد.