ان ايي. لوکاس در موسيقي هزارساله استدلال مي‌کند که موسيقي ايراني نه ميراثي باستاني، بلکه پديده‌اي مدرن است و پيوندي ناگسستني با تلقيات متغير از تاريخ ملي ايران داشته است. لوکاس به جاي در نظر گرفتن يک تاريخ يگانه براي موسيقي ايراني، دگرساني و گسست فرهنگي را در گذر زمان نشان مي‌دهد و از دو تلقي متفاوت از خلق موسيقي، در نسبت با هنجارهاي موسيقاييِ پيشامدرن (نظام دوازده مقام) و مدرن (نظام رديف دستگاهي)، پرده برمي‌دارد. اين کتاب، که بازنويسي مهمي از تاريخ موسيقي ايراني ارائه مي‌دهد، نخستين اثري است که برداشت‌هاي موجود از تاريخ موسيقي خاورميانه را با درک کنوني از تاريخ سياسي اين منطقه همسو مي‌سازد. به گفته‌ي جيمز گلوين، تاريخ‌نگار برجسته‌ي خاورميانه، لوکاس تاريخ متعارف موسيقي ايراني را زير و زبر مي‌کند و در اين بازانديشي، به دقيق‌ترين معناي کلمه، به‌درستي نشان مي‌دهد که اين تاريخ نه ماجراي بقاي يک سنت باستاني، بلکه سرگذشت اختراع و ابداع است.