هانوي،‌ پايتخت ويتنام، 5500 كيلومتر از تهران فاصله دارد. جايي آن سوي جهان، دورتر از تايلند و به دوري چين. شايد فقط فيليپين را بتوان شرقي‌تر از آن دانست. نام ويتنام براي نسل پيشين ما همراه جنگي‌ست كه از آن شنيده‌ايم اما كمتر مي‌دانيم چه آغاز و انجامي داشته است. براي نسل ما كه خود در جنگ بزرگ شد، نام ويتنام يادآور برنج‌هاي كوپني‌اي بود كه در شيوه پخت ايراني به بدترين شكل ممكن تبديل مي‌شد. شايد بچه‌هاي امروز اسم ويتنام را بيشتر روي مارك برندهاي كفش و لباس ديده باشند... به همين دليل بعيد مي‌دانم كسي از ما جلوه‌اي از هنر و فرهنگ ويتنام را به خاطر داشته باشد يا چيزي غير از اين‌ها بداند! اين كه ويتنام را براي سفر انتخاب كردم شايد به خاطر همين رازآلودگي بود. چيزي درباره‌اش نمي‌دانستم و به نظرم سرزمين بكر و جذابي مي‌آمد. پس يك روز نشستم پاي اينترنت و شرايط گرفتن ويزا، كامنت‌هاي آدم‌هايي كه به ويتنام رفته بودند، شرايط پروازها و غيره را بررسي كردم. مشتاق‌تر شدم. به نظرم بايد ويتنام را مي‌ديدم و خوانندگان كتاب‌هايم را با آن‌جا آشنا مي‌كردم. پس رفتم...